چگونه به سرعت یک ترس بی اساس می تواند تبدیل به احتیاط مناسب

پس از بازگشت من به تایوان از نیویورک در ماه گذشته من تا به حال به تحت 14 روز در قرنطینه. من در نظر گرفته شده برای استفاده از زمان عاقلانه است. من در نهایت رفتن به پایان ویرایشهای من رمان که تا به حال گرفته شده از صندلی عقب به چیزهای دیگر در زندگی من—آموزش کار آزاد. اما البته این چیزی است که اتفاق افتاده است. در مواجهه با واقعیت از خود قرنطینه, من کشف کرد که من نمی توانستم تحمل به نگاه در کتاب من است. مشکل من با تمرکز نیست فقط با توجه به هجوم بی امان همه گیر-اخبار مرتبط—هر چند که قطعا بخشی از آن را—اما به جای که نشسته با من طرح را به سطح عمیق به ارث برده خانواده تروما.

رمان من است که در مورد دو دوست دوران کودکی دلبر که از یکدیگر جدا شده و خانواده های آنها به عنوان یک نتیجه از جنگ داخلی است که با الهام از زندگی پدربزرگ و مادربزرگ من در خاص من پدربزرگ مادری. در سال 1949 زمانی که پدر بزرگ من بود 19 و جنگ را پایان خود نزدیک شد پدرش او را در یک قایق از شانگهای به تایوان برای "تعطیلات." در حزب کمونیست چین اعلام پیروزی و بسته کرد. از آن غیر ممکن است برای پدر بزرگ من برای بازگشت به صفحه اصلی; او نمی خواهد پا در شانگهای برای نزدیک به 50 سال است که توسط آن زمان پدر و مادرش هر دو فوت کرده است.

پدر بزرگ من داستان مجذوب من وقتی که من یک کودک بود. من احساس غم برای او -- من نمی توانستم تصور کنید که به طور دائم جدا از خانواده من است. و با سن و سال است که غم و اندوه تبدیل به اندوه عمیق من به عنوان به رسمیت شناخته شده است که پدر بزرگ من بود و تمام عمر خود را صرف shouldering این آرام و بی حد و حصر درد. اما من احساس چیز دیگری بیش از حد: غیر منطقی ترور که همان چیزی که می تواند اتفاق می افتد به من. در طول سال این ترس بود quelled با درک درستی که بر خلاف من پدر بزرگ من در زندگی نسبتا با ثبات و صلح آمیز شرایط که هیچ راهی وجود دارد که آنچه اتفاق افتاده بود به او در چین در اواخر 40s می تواند اتفاق می افتد به من. اما در حال حاضر من خودم را در جمعی کابوس.

من نقل مکان کرد به تایوان چند سال پیش برای یک فولبرایت. از آنجا که بخش عمده ای از خانواده من در حال حاضر در ایالات متحده, من تقسیم زمان بین دو کشور صرف چندین ماه از سال را در نیویورک و نیوجرسی با خانواده و یا حضور در محل کار-اخبار مرتبط. در اوایل ماه مارس در مدت کوتاهی قبل از coronavirus شروع به تسلط بر سرفصل های ملی من با هواپیما به سن آنتونیو برای حضور در نوشتن کنفرانس و برنامه ریزی شده به صرف هفته بعد از بازدید از خانواده و در نهایت قبل از بازگشت به تایوان است. اما پس از آن همه چیز در ایالات متحده به سرعت در حال تغییر. در روز از ورود من در نیویورک هر دو NBA و برادوی تعطیل و تعطیلات آخر هفته تعداد موارد تایید شده در این شهرستان به تنهایی منفجر شده بود.

جزئیات: من کل خانواده است COVID-19

شروع کردم من چک کردن وضعیت پرواز و تایوان CDC سایت وسواس. من می دانستم که یک احتمال وجود دارد که پرواز لغو خواهد شد یا این که تایوان خواهد نوار آمریکایی ها از ورود به عنوان یک اقدام پیشگیرانه آن در حال حاضر محدود مسافران از چین, هنگ کنگ و ماکائو ماه پیش از آن به دلیل COVID-19. و در عین حال حتی به عنوان من مضطرب از من تعجب: آیا آن را نمی شود یک چیز خوب به دام افتاده اینجا ؟ من باید سرپا ایستادن کردن و آب و هوا این طوفان با خانواده ؟

هنوز گویا بخشی از مغز من فکر کردم من باید بازگشت به تایوان اگر من می توانم. پس از همه, من تا به حال یک زندگی به بازگشت به من بود و روابط من در مورد مراقبت و گیاهان به آب یک کودک goddaughter من از دست رفته و یک کلاس من وعده داده بود به تدریس است. به اقامت در ایالات متحده به صورت ناشناخته کشش از زمان به معنای احساس unmoored اضطراب در مورد آنچه اتفاق می افتد در اینجا بلکه در مورد همه من تا به حال پشت سر گذاشته است. دلیل دیگر شاید بود که نیاز به برخی از حس کنترل. بخشی از من را که آموخته بود به چشم پوشی از من اضطراب overzealous تخیل نمی خواست من بدترین ترس را به نفع خود ؛ شاید اقدام به عنوان برنامه ریزی شده بود و یکی از راه های به انکار آنها می تواند.

در هفته منتهی به پرواز من دراز در شب بیدار پوست من غرق در عرق سرد سینه ام تنگ, نور, سر و قادر به بلع ( بله, من نگران که من تا به حال قرارداد COVID-19). ذهن من مصرانه خواست تا بدترین: من ترک و مرزها در همه جا خواهد دید; مادرم می افتد بیمار است و من نمی قادر خواهد بود به بازگشت به سمت او; جهان زیرساخت خواهد کرد و من هرگز قادر به صحبت می کنند به خانواده من دوباره. امکانات حالت تهوع من.

من شروع به فکر می کنم در مورد پدر بزرگ من زیادی در مورد او چگونه باید پخش لحظه ای که پا بر روی قایق به تایوان بارها و بارها در ذهن خود را برای بقیه عمر خود را.

جزئیات: دوقلوهای اشاره در چه محیط و تغییر بیان ژن

آنچه که من آموخته ام از پدر بزرگ من داستان است که وجود دارد وحشتناک, لحظات تاریخی که در آن یک انتخاب یا عمل شانس می توانید کل یک زندگی است. که دانش محدود به استخوان من. به ارث برده و صدمات هستند بدنی خاطرات هشدارها از اجداد ما که جهان می تواند به سرعت در حال تغییر است که همه چیز ما را برای اعطا می توان از دست داد به ما و ما باید آماده برای لحظه ای آن است. این خاطرات جمعی به معنای محافظت از ما و در عین حال "عادی" بار خانه روی آنها می تواند مانع ما را از حرکت رو به جلو. من به طور مداوم نگرانی بیش از احتمال پشیمانی و من سخت کار کرده ام اجازه نمی دهید این ترس فلج من. به طور ناگهانی می شود محوری به خود من لحظه حساب در مواجهه با یک انتخاب که وزن ممکن است من نمی دانم تا زمانی که خیلی دیر شده بود—این بود که یک نوع خاص از جهنم.

من می دانم که من تنها کسی که در حال تجربه یک متداول از نسل تروما. من دیده ام آن را در جدول زمانی من: دوستان هشدار به انبار کردن مواد غذایی توسط پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ که تجربه زمان جنگ و قحطی; مردمی که یک بار تا به حال برای مخفی کردن در جای خود نیاز به انجام این کار دوباره. من فکر می کنم از تمام افرادی که فرهنگی تاریخ در حال اطلاع رسانی به تصمیم گیری آنها در طول این بحران است. من فکر می کنم برای خود من به ارث برده گرایش احتکار در مورد چگونه من نفرت پرتاب دور یک قطعه واحد از رشته یا مربع از کاغذ بسته بندی است که می تواند مورد استفاده مجدد قرار, چگونه من اغلب تا به حال نیاز به خرید طلا در مورد پول کاغذی منسوخ شود.

در پایان من در آن هواپیما. من توجیه آن با گفتن خودم که ترس من شد یک واکنش افراطی که چه ساخته شده بیشتر حس شد برای بازگشت به زندگی من ایجاد کرده بود در تایوان است. حتی من به سختی ساخته شده از آن در پرواز است. من می خواهم کشیده شده و من شبانه روزی خط زمانی که هواپیمایی رو کلمه از تصمیم گیری ساخته شده توسط تایوانی دولت فقط چند دقیقه زودتر به بار ورود برای اتباع بیگانه بدون کارت اقامت. ایستاده در میان گیج و دست پاچه مردم, من فکر کردم من در رمان من; من در تلاش برای دریافت یک "آخرین قایق" و من ممکن است پشت سر گذاشت. پس از یک ساعت انتظار یک شرکت هواپیمایی کارمند در نهایت به ما اجازه هیئت مدیره; معلوم شد سردرگمی وجود داشته است در مورد زمانی که دقیقا این ممنوعیت در نظر گرفتن اثر است.

مطمئن نبودم که آیا من برطرف شد یا ناراحت. در 16 ساعت پرواز بیش احاطه شده توسط افراد تحت پوشش در ماسک و بارانی و کلاه و عینک ایمنی از من پرسید که آیا من تا به حال ساخته شده حق انتخاب. من به حسرت زندگی آن همان راه پدر بزرگ من مطمئنا پشیمان شدن که قایق ؟ حتی در حال حاضر یک ماه از بازگشت من به ناخرسندی از بی بلغزد روزانه از طریق قفسه سینه.

بخوانید: به ارث برده تروما اشکال سلامت شما

من خوش شانس هستم که من زندگی می کنند در دوران های مختلف از پدربزرگ و مادربزرگ من که من هنوز هم می تواند ارتباط برقرار کردن با خانواده من از طریق متن و videochat. که حتی یک اقیانوس دور من هنوز هم تا به امروز در مورد چگونگی و آنچه که آنها انجام هر روز. پدر بزرگ من ندارد که لوکس. و من سعی می کنم به خودم یادآوری کنم که من وضعیت متفاوت است. خانواده من ممکن است از لحاظ جسمی اما آنها هنوز هم در زندگی من است. که هیچ چیز کوچک.

هنگامی که این است که بیش از همه من شوخی به مردم, زمانی که من در نهایت نشستن برای ویرایش رمان من آن بهتر خواهد بود برای این "روش آموزش است." من خودم را باور دارم همه چیز عادی خواهد بود. من تعجب می کنم اگر من تا به حال قادر به واقعا خودرا برای امتحان اماده ترس من بازگشت به فضای آن را به حال یک بار اشغال یک برچسب "افکار غیر منطقی." من تعجب می کنم اگر هر یک از ما که در این تاریخ از همیشه می توانید آنها را با فشار عمیق در زیر سطح دوباره.

برای مدت طولانی من خودم به چشم پوشی از نگرانی من به خاطر من زندگی در یک جهان متفاوت از پدربزرگ و مادربزرگ من و من -- من می دانم که من هستم ممتاز در این راه است. اما من همچنین می دانم که چگونه به سرعت یک "بی اساس ترس" می تواند تبدیل به "عادی احتیاط" چقدر زمینه مهم است. در تایوان که در آن تعدادی از COVID-19 موارد در سطح پایین باقی مانده و زندگی می رود با نسبت حالت عادی من عصبی پرت هنوز هم ترس از خروج از ایمنی آپارتمان من دو هفته بعد از من اجباری قرنطینه به پایان رسید و اسپری کردن هر سطح با الکل زمانی که من فراموش زیرا هر سطح احساس نامرئی کنید.

من فکر می کنم در مورد پدر بزرگ من آنچه که او باید نگران زمانی که چیزی وحشتناک در واقع آیا اتفاق می افتد که او چگونه باید کاملا هرگز متوقف ترس آن را دوباره اتفاق می افتد. اما آنچه که من نیز می دانم که در مورد پدر بزرگ من این است که او زندگی می کردند و رقصیدند و دوست داشتنی. او بیش از زنده ماندن است. و شاید که این هم بخشی از آنچه من به معنای از یاد او—که همیشه وجود خواهد داشت قطعیت و ناشناخته بلکه همیشه وجود خواهد داشت یک راه برای زندگی است.