یک دوره کالج در یک فرم روایت یک داستان مشترک در طول زمان. در حالت ایده آل, استاد برقرار اوایل داستان را شکل قدم زدن و تن و درسی به دانش آموزان ایده هایی که در آن به دنبال چه اتفاقی می افتد بعدی. اما هیچ دوره—, خوب نیست, البته پویا—می داند که جلوتر از زمان چه داستان آن را بگویید. دوره های آموزشی می تواند توسط انسان بیش از حد روایت تقلب: یک درسی است که جادوها کردن بیش از حد یک استاد که نگه می دارد فرمان داستان به سمت بینش تخم جلوتر از زمان ماه پیش در سرمای ژانویه. یا یک دوره می تواند از دست دادن راه خود را با گفتن داستان و در همه: دانش آموزان صرفا سرگردان در پوشیدن enormous parkas و کلاه خود را انجام دهد زمان ارسال مقالات خود را و سرگردان از چهار ماه بعد, پوشیدن شلوارک و تی شرت. در این میان یک نوع موازی بازی در گودال ماسهبازی.
من همیشه یک نقطه هر چه من آموزش از هماهنگ سازی من درسی به تغییرات فصول و آب و هوا. این آسان تر است برای انجام با شعر از گفتن با ریاضی: در ماه نوامبر شما می توانید یک کلاس به نگاه کردن از پنجره با خواندن آنها والاس استیونس "سبز گیاه" است که توضیح می دهد چگونه "شیر-گل سرخ" از اکتبر افرای باید "تبدیل به کاغذ." من اشعار برای اواخر سپتامبر تا اوایل اکتبر برای اولین عطف برگ یا اولین برف. در ترم بهار شما می توانید تلنگر ساعت شنی و شروع به نظارت بر, شعر, شعر ترک برای اولین بار در زمین کمی سود ساخته شده هر روز بر تاریکی و سرما. احتمالا هر دانش آموز من تا کنون تدریس شنیده است به من قول استیونس در "اشعار ما به آب و هوا" در "پایان زمستان که بعد از ظهر بازگشت."
و بنابراین یک بهار درسی می گوید به خصوص هیجان و تشویق داستان هر موضوع است. این عمل مانند یک طناب را از تاریکی. اگر آن را یک شعر درسی محتوا را می توان به تفسیر—حتی به ظاهر به تجمع در پشت یا goad—عمل در خارج از پنجره. و اگر آن را به یک دوره در شعر امیلی دیکنسون, مانند, من, آموزش فقط صد و یا مایل از جایی که او زندگی می کردند و نوشت: شما می توانید برای خودتان را ببینید بیشتر یا کمتر از آنچه که او را دیدم در نظم زمانی است که در آن او آن را دیدم. "رابین من معیار برای لحن" دیکنسون می نویسد. در پنجره voila: رابین. شما حتی می توانید بگویید که در این زمان از روز با او کار می کنند: "پرندگان آغاز شده در چهار ساعت" او نوشت: یک روز صبح که سپیده دم کر شروع به متورم شدن و "صدای خود را صرف / به عنوان بروک توسط بروک ومى خود را / به ضرب برکه."
همانطور که من نوشتن این, کالج جایی که من تدریس مانند بسیاری از کالج ها در کشور است تلاش برای کشف کردن راه خود را به جلو در یک داستان است که در آن معانی را به طور ناگهانی به شدت و frighteningly تغییر کرده است. Coronavirus گرفته است روایت شکل دور از دانشجویان و اساتید. در حال حاضر هر دوره—در واقع هر جامعه—به تصمیم می گیرید که چگونه به فکر می کنم در مورد گذشت زمان ساخته شده است به طور ناگهانی وحشتناک است. در محوطه فصل های ایجاد شده به نقاط عطف خاص: رخصتی بهار که در انگلستان اغلب می افتد با برف انباشته شده به پنل; اولین نیمه گرم در روز هنگامی که دانش آموزان التماس استادان خود را برای آموزش به خارج و همه حسرت آن را; و سپس با شکوه فاصله زمانی که گل ها ظاهر می شود به عنوان در کودکان مجلل—crocuses لاله لاله. سپس درختان شکوفه و عطر در هوا می گرداند; پس از آن زنبور عسل کرم شب تاب, امتحانات. سپس سکون; سپس شما را دیدار با مردم و پدر و مادر را مواج روپوش کردن میخ در دفتر خود و گوش دادن به سخنرانان در آغاز ،
هر کس بستگی به این منظم مراحل این روایت تبدیل به مدیریت غم و اندوه خود را در خداحافظی. اصطلاح "شروع" یک حیله گری لفظی reframing از آنچه که در غیر این صورت برای بسیاری از مردم یک زمان عزاداری: شما هرگز یک دانش آموز کالج دوباره; شما هرگز ممکن است خیلی نزدیک به این افراد یا این چشم انداز است. کالج معنی چیزهای مختلفی را برای دانش آموزان مختلف. آن را ممکن است به معنای سقوط در عشق با یک موضوع و یا یک نویسنده یا یک شکل از توجه یا تمرکز. آن را ممکن است به معنای داشتن یک مکان امن که در آن هیچ کس توهین شما. آن را ممکن است به معنای بیرون آمدن و یا انتقال. یا آن را ممکن است به معنای, برای اولین بار خوب و مغذی مواد غذایی است.
و بنابراین این ایده از تماس آن را برش می تواند به این معنی است که یک دانش آموز ممکن است به صورت خشونت در خانه زودتر از او می خواهم پیش بینی شده است. آن می تواند به معنای یک ضعف سيستم ايمنی فرد ترس از تجدید دیدار با دختر و یا نوه. من در حفظ و تفکر به خصوص از دانش آموزانی که در عشق است که ممکن است در عشق در راه مجاز نیست در خانه های خود و یا جوامع است. شخص شما کرده شد با پنج شنبه گذشته در حال حاضر به طور ناگهانی در حال رفتن به در طرف دیگر از جهان است. من فکر می کنم از دانش آموزان که هویت مورد نیاز تمامیت بهار به بازی کردن. چه خواهد شد آنها صورت زمانی که فرستاده می شود به طور ناگهانی خانه ؟ آنها فقط می خواهم شروع کردم.
تبریک بهار اغلب به معنی tallying ضرر و زیان است. اگر شما یک خانه و یک حیاط کوچک که من آیا شما یک نگاهی به سقف و ببینید که چگونه آن را شانس دیدن چه با درختان و ببینید اگر پاسیو جدول می تواند مقاومت در برابر یکی دیگر از تابستان است. اگر زمستان به معنی پایان است و چیزی به عنوان آن را برای دانشجویان و به خصوص برای سالمندان—زیان تر هستند اما به نحوی منظم مراسم از مدت می تواند جبران کند. که با شکوه روند به تضعیف وحشت زشت و ناپسند است; برای وحشت به بیش از یک ویروس—یک شکل از زندگی فقط با خود بهار را-مانند ظهور و پر رونق در ذهن—به نظر می رسد به خصوص ترسناک.
این ویروس به همه ما آموزش داده نه به لمس یکدیگر. آن سخت است برای من به تصور انجام بسیاری از گونه های بوسیدن زمانی که من دیدن یک دوست در تولید راهرو در هر زمان به زودی. و ما ممکن است کلامی زبان است که قابل پر کردن در برای "غیرکلامی" راه های مارک ورود و خروج. اما به عنوان دانش آموزان آماده شدن برای خداحافظی به یک دیگر شاید برای مدت زمان طولانی به نظر می رسد یک نوع خاص از طنز که آنها قرار نیست به تماس. نه یک آغوش نه حتی یک دست دادن. راه نگه داشتن بدن خود را در رابطه با شخص دیگری باید ظاهرا دوباره طراحی و در شرایط که در آن نشان می دهد شخصی گرما و یا ارتباط به نظر می رسد به خصوص مهم است. من را به فکر کیتس را موقت ثبت نام در آنچه شناخته شده به عنوان "آخرین نامه": "من به ندرت می تواند به شما پیشنهاد خداحافظ حتی در یک حرف" او می نویسد. "من همیشه بی دست و پا تعظیم."